O Κος “Γαλλικό Πολυτεχνείο”

Ελλας-Γαλλία Συμαχία αλλα όχι στα αποτελέσματα μιάς επανάστασης…..

ΣΧΟΛΙΟ TRULIES:

Από μία εποχή (που προσδιορίζεται χρονικά απο το τέλος δεκαετίας 60 ως  αρχές δεκαετίας 70 ), όπου  παγκοσμίως η ανθρωπότητα γνώριζε εξεγέρσεις , σε διάφορες μορφές με αίτημα την κοινωνική αλλαγή , έχουμε πολλά να θυμόμαστε…. Τα παιδιά των λουλουδιών στην Αμερική , ήταν μία αρχή που στην Ευρώπη εγκαινιάσθηκε απο τη φοιτητική εξέγερση , που εξελίχτηκε σε μαζική λαικη αντίσταση στη Γαλλία , ενάντια της κυβερνήσεως Charles de Gaulle…. Αργότερα στην Ελλάδα βιώσαμε το Ελληνικό Πολυτεχνείο και τα γνωστά γεγονότα που έφεραν τη μεταπολίτευση στη χώρα μας. Θεωρώντας ότι η ιστορία μάς δίνει κληρονομιές , απο τους αγώνες μας για αλλαγή , ο γράφων σήμερα εδώ, προσπαθεί , να βρεί στην Ελληνική πολιτική Σκηνή κάποιο , Πολιτικό σήμερα, Φοιτητή Πολυτεχνείου τότε, που θα υψώσει τη γροθιά του , ενάντια σε όλα αυτά που μας επιβάλλει η κα Μέρκελ , το ΔΝΤ, και οι απανταχού Ευρώπης Ρομπα-ιδες ( Για να μην πω Ρόμπες Ξεκούμπωτες) . Ψαχνω σήμερα , να βρω   όλους τους συναγωνιστές τότε μέσα στο Πολυτεχνείο που μπήκαν μπροστά σε εκείνη την εξέγερση , και  μετά μας Κυβέρνησαν και ακόμα μας κυβερνούν , να τους ρωτήσω γιατί πουλήσανε τα όνειρά τους ( Οχι τα δικά μου, προσωπική μου ευθύνη αν τους πίστεψα!).

Στη Γαλλία του 68 , οι Γάλλοι, είχαν τούς αγωνιστές που μετέπειτα ακλολούθησαν πολιτική πορεία .Με μία διαφορά όμως: Για κάποιους εκεί ο αγώνας ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ακόμα και σήμερα που πολιτεύονται στο Ευρωκοινοβούλιο, τολμούν και μιλούν για την Ελλαδα και ας μην είναι Ελληνες αλλα Γερμανο-εβραιο-γαλλοι όπως ο Petit….)

Παρουσιάζουμε τον Daniel Cohn Petit Ευρωβουλευτή Πράσινο (παλιό επαναστάτη του «Γαλλικου Πολυτεχνείου») .Αφιερωμένο σε όλους τους Σημερινούς Πολιτικούς της Ελλάδας , που την 17 Νοέμβρη , βρισκόντουσαν Πατησίων & Στουρνάρη, η κάπου εκεί γύρω ,(  για εμάς δεν παίζει ρόλο , μέσα η έξω απο το Πολυτεχνείο, αγωνιστές υπηρχαν παντου , όπως και στο Παρίσι το 68) :

«Ο Daniel Cohn Bendit γεννήθηκε το 1945 στη Γαλλία από Γερμανοεβραίους γονείς, που είχαν εγκαταλείψει τη Γερμανία το 1933, για να γλιτώσουν από τα νύχια του ναζισμού. Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος. Το 1958 επιστρέφει στη Γερμανία, όπου θα διαλέξει τη γερμανική υπηκοότητα, προκειμένου να αποφύγει τη στράτευση.

Το καλοκαίρι του 1961 βρίσκεται στη Σόφια, συμμετέχοντας στις φοιτητικές αναταραχές, όχι όμως όπως θα ήθελε, αφού μαζί με άλλους ακτιβιστές είχαν προγραμματίσει συγκέντρωση κατά των ΗΠΑ έξω από την αμερικανική πρσβεία της Σόφιας, αντ’ αυτής όμως στήθηκαν έξω από την Εθνική Τράπεζα κατά λάθος, μπερδεύοντας τα κτίρια και η συγκέντρωση πήγε χαμένη! Ήταν μόνο δεκαέξι ετών!

Το 1966 ξαναγυρίζει στη Γαλλία για να σπουδάσει Κοινωνιολογία, σύντομα όμως προσχωρεί στη μεγαλύτερη αναρχική οργάνωση της εποχής. Οργανώνεται και οργανώνει το φοιτητικό κίνημα σε μια Γαλλία που βράζει, ενώ παράλληλα αρχίζει να φλερτάρει και με τον σοσιαλισμό. Δραστηριοποιείται ιδιαίτερα υπέρ της σεξουαλικής ελευθερίας των φοιτητριών στα Πανεπιστήμια, κάτι που μαζί με τις ανατρεπτικές ιδεολογικές αποκλίσεις του, παραλίγο να του στοιχίσει την αποβολή του από το Πανεπιστήμιο, την οποία απέτρεψε αποχή των φοιτητών.

Στις 3 Μαΐου 1968 ξεσπά το φοιτητικό κίνημα εναντίον της κυβερνήσεως Charles de Gaulle στο Παρίσι, του οποίου ηγείται μεταξύ άλλων και ο «Κόκκινος Ντανί» (Dany le Rouge). Τον αποκαλούσαν έτσι και λόγω της ιδεολογίας του, αλλά και λόγω του χρώματος των μαλλιών του. Οι ταραχές επεκτείνονται, ξεσπά γενική απεργία και τα γεγονότα είναι, λίγο πολύ, γνωστά σε όλους μας. Οι αντίπαλοι του Ντανί, εκμεταλλεύονται την ξένη καταγωγή του για να τον δυσφημίσουν, οι Γάλλοι φοιτητές όμως απαντούν τραγουδώντας: «Είμαστε όλοι Γερμανοεβραίοι»! Ίσως αυτό το σύνθημα να είχε στο μυαλό του ο πρωτεργάτης του Μάη του ’68, όταν υποστήριξε πρόσφατα τη χώρα μας και φώναξε με παρρησία: «Είμαστε όλοι Έλληνες»!

Το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα πάντως κάθε άλλο παρά υποστήριξε τη φοιτητική εξέγερση, ο δε αρχηγός του, Georges Marchais, είχε αποκαλέσει τον Con Bendit, «Γερμανό αναρχικό» και τους φοιτητές που έλαβαν μέρος, «παιδιά της ανώτερης αστικής τάξης, που σύντομα θα ξεχάσουν την επαναστατική τους φλόγα και θα σπεύσουν να αναλάβουν την επιχείρηση του μπαμπά, όπου θα εκμεταλλεύονται τους εργάτες».
Στο μεταξύ, ο Ντανί, βλέποντας ότι η ομάδα του έχει γίνει κιόλας μειοψηφία και η επιρροή της στην εξέγερση γίνεται ολοένα και μικρότερη, καταφεύγει στο Saint Lazzare, ώσπου οι αντίπαλοί του καταφέρνουν να τον διώξουν από τη Γαλλία, λόγω του γερμανικού διαβατηρίου του.

Επιστρέφοντας στη Γερμανία, ο ανήσυχος πάντα Ντανιέλ, γίνεται ένας από τους ιδρυτές της ομάδας Επαναστατική Πάλη. Η δεκαετία του ’70 έχει ξεκινήσει στη Γερμανία και μαζί της η τρομοκρατία μέσω διαφόρων ομάδων, όπως η RAF,Φράξια Κόκκινου Στρατού (Μπάαντερ – Μάινχοφ), όχι μόνο κάνει την εμφάνισή της, αλλά αποκτά και έρεισμα ανάμεσα στη νεολαία. Ο Ντανιέλ κατηγορήθηκε για συνεργασία με την τρομοκρατία και πολλά χρόνια αργότερα παραδέχθηκε ότι αρκετές φορές είχε βοηθήσει τον τρομοκράτη Κlein, όταν τον κυνηγούσε η αστυνομία.

Μελανό σημείο της ιστορίας του Γερμανού πολιτικού, οι κατηγορίες που αντιμετώπισε για παιδοφιλία, όταν διατηρούσε παιδικό σταθμό, τις οποίες δεν φαίνεται να διέψευσε ποτέ και οι οποίες βασίστηκαν σε δικά του γραφόμενα σε βιβλίο που εξέδωσε το 1975. Ο ίδιος ωστόσο αναφέρεται σε μια νέα σεξουαλική προσέγγιση που προσπαθούσε να προσδιορίσει τότε – ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για όποιον το ακούει.

Σταδιακά, αρχίζει ολοένα και περισσότερο να ευαισθητοποιείται στα περιβαλλοντικά θέματα και στον πυρηνικό αφοπλισμό, ενώ το 1984 προσχωρεί στο Γερμανικό Πράσινο Κόμμα. Λίγο αργότερα εκλέγεται αντιδήμαρχος της Φρανκφούρτης και το 1994 ευρωβουλευτής. Το 1999 ξαναγυρίζει στη Γαλλία, όπου θα ηγηθεί του Γαλλικού Πράσινου Κόμματος. Το ανήσυχο πνεύμα του ωστόσο, δεν φαίνεται να μπορεί να περιοριστεί σε κομματικά στεγανά κι έτσι φτάνει στο σημείο να κατακρίνεται από μεν τους δεξιούς για τις θέσεις του υπέρ των μεταναστών, για τη νομιμοποίηση των μαλακών ναρκωτικών και την εγκατάλειψη της πυρηνικής ενέργειας και από τους αριστερούς για τις απόψεις του υπέρ της φιλελεύθερης αγοράς, υπέρ της παρέμβασης στη Βοσνία και το Αφγανιστάν (!!), καθώς και για τις συνεργασίες του με Κεντρώους.

Ξαναστρέφεται στη Γερμανία, όπου επανεκλέγεται ευρωβουλευτής το 2004, ενώ το 2009 δεν δίστασε να κατακρίνει τον Πάπα Βενέδικτο XVI για τις ανόητες δηλώσεις του, όταν κατά την περιοδεία του στην Αφρική παρότρυνε τον κόσμο να μην χρησιμοποιεί προφυλακτικό.
Το 2009 – ξανά στη Γαλλία – επανεξελέγη στο Ευρωκοινοβούλιο, ενώ ο συνασπισμός «Ευρώπη Οικολογία» που ίδρυσε έγινε η τρίτη δύναμη στη Γαλλία.

Τελικά, περισσότερο κατασταλαγμένος σήμερα παρά ποτέ, ο Cohn Bendit, θεωρείται ένας επιτυχημένος κεντροαριστερός ηγέτης, που ερωτοτροπεί με τον Νεοφιλελευθερισμό μέσω διεθνών θεσμοθετημένων οργάνων. Ένα είναι σίγουρο: ο καλός αυτός άγγελος της Ελλάδας, που στην καριέρα του έχει διανύσει ένα φάσμα αρκετά ευρέως μήκους και πλάτους, έχει την ικανότητα και τη διορατικότητα να προσαρμόζει τις ιδέες του ανάλογα με τα καινούρια δεδομένα που προκύπτουν. Άλλωστε όπως είπε και ο ίδιος: «Το σημερινό πράσινο είναι το κόκκινο του χθες».

Αλήθεια, μήπως αυτό θα έπρεπε να το κατανοήσουν και κάποιοια δημόσια πρόσωπα με αρτηριοσκληρωμένες ιδέες στη χώρα μας, που, εγκλωβισμένα σε ιδεολογίες και νοοτροπίες παρωχημένων δεκαετιών, αγνοούν ότι το ανοιχτό και ευέλικτο μυαλό αποτελεί χάρισμα για έναν πολιτικό;

Απολαύστε τώρα την ομιλία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 5 Μαΐου, (με ελληνικούς υπότιτλους), όπου τα «σέρνει» για τα καλά σε Μέρκελ, Σαρκοζί και δεν συμμαζεύεται και πάρτε το αίμα σας πίσω!»

TRULIES:

Αφιερωμένο στα Παιδιά του Πολυτεχνείου που σήμερα ακόμα πολιτεύονται στα ίδια Ευρωπαικά έδρανα με τον συνάδελφό τους (Στήν επανάσταση & την πολιτική) Cohn Bendit

* Βιογραφικό απο tvxs