Παρακολουθώ τις αντιδράσεις που προκάλεσε και προκαλεί το «Debtocracy» και έχω ενθουσιαστεί. Ένα ανεξάρτητο ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε στο Διαδίκτυο και διανέμεται δωρεάν έχει καταφέρει να ξεβρακώσει ένα ολόκληρο σύστημα. Εντάξει, ένα χρεοκοπημένο σύστημα.
Οι πρώτες αρνητικές αντιδράσεις για το «Debtocracy» προήλθαν από επικοινωνιολόγους και διαφημιστές. Λογικό ήταν. Αφενός ένα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε με προσφορές των θεατών -χωρίς χορηγούς και διαφημιζόμενους- χαλάει την πιάτσα και αφετέρου πολλοί απ’ αυτούς εργάζονται για κόμματα και πολιτικούς που θίγονται από το «Debtocracy». Φυσικά, αν το «Debtocracy» είχε χορηγούς και διαφημίσεις- οι επικοινωνιολόγοι και οι διαφημιστές θα το αντιμετώπιζαν με πολύ μεγάλο σεβασμό. Οι πουτάνες σέβονται τους πελάτες.
Αφήνω τους διαφημιστές και τους επικοινωνιολόγους –αυτή τη μεγάλη πληγή του σύγχρονου ελληνικού αίσχους- και περνάω στους δημοσιογράφους (αν και αυτοί διαφημιστές και επικοινωνιολόγοι έχουν καταντήσει). Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει υπάρξει ούτε ένα δημοσιογραφικό κείμενο με θετική κριτική στο «Debtocracy» – αν μπορούσαν, θα χρέωναν στο «Debtocracy» και τη χρεοκοπία της χώρας.
Εντάξει, ξέρω πολύ καλά τι περνάνε οι δημοσιογράφοι το τελευταίο διάστημα και πόσο τρομοκρατημένοι είναι μπροστά στην απόλυση που τους περιμένει. Από την άλλη, καλά να πάθουν. Αν είσαι προσκυνημένος και σκλαβάκι, δεν θα σε σεβαστεί κανείς – ούτε εγώ. Από τη στιγμή που δεν διαλέγεις τον δρόμο της αξιοπρέπειας και συνεχίζεις να γλείφεις τους εφοπλιστές και τους μεγαλοεργολάβους που σε έχουν αγοράσει, είσαι άξιος της μοίρας σου.
Ποια είναι η πιο σημαντική κατηγορία των επικριτών του «Debtocracy»; «Δεν υπάρχει η αντίθετη άποψη». Τι μου λες; Δημοσιογράφοι που δεν τολμούν ποτέ να εκφράσουν ούτε λέξη διαφορετική από τη γραμμή του εργοδότη τους διαμαρτύρονται που δεν υπάρχει η αντίθετη άποψη στο «Debtocracy». Το καλύτερο ήταν πως το έγραψε και δημοσιογράφος ο οποίος εργάζεται σε μέσο το οποίο παρουσιάζει επί μήνες τους κατοίκους της Κερατέας σαν εγκληματίες. Εκεί γιατί δεν αναζητεί την αντίθετη άποψη; Γιατί πληρώνει –ακόμα- το αφεντικό. Άντε να απολυθούν όλοι αυτοί, μπας και αποκτήσουν επιτέλους και δική τους άποψη.
Πάντως, είναι εντυπωσιακό το επιχείρημα πως δεν υπάρχει η αντίθετη άποψη στο «Debtocracy». Αναρωτιέσαι πού ζουν όλοι αυτοί που το επικαλούνται. Μάλλον δεν ζουν στη χρεοκοπημένη Ελλάδα του 2011 με τη στυγνή προπαγάνδα από όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ που προσπαθούν με λύσσα να επιβάλλουν τη μία άποψη. Τους λείπει η αντίθετη άποψη μόνο στο «Debtocracy». Πουθενά αλλού.
Μα το «Debtocracy» γυρίστηκε εξαιτίας της χρεοκοπίας και για να ακουστεί και μια άλλη άποψη για τη χρεοκοπία της χώρας. Μια άποψη που αποδεικνύεται πως πονάει πολύ κόσμο – από την άλλη, ενδιαφέρει ακόμα περισσότερο κόσμο.
Ενδιαφέρον έχει και η πολύ «αριστερή» άποψη πως το «Debtocracy» δεν προτείνει την ανατροπή του καπιταλισμού. Δεν πειράζει, παιδιά – τον καπιταλισμό θα τον ανατρέψει το ΠΑΜΕ με βόλτες στους Στύλους του Ολυμπίου Διός και στη συνέχεια καφεδάκι στο Θησείο. Η ταξική πάλη γίνεται με ποδαρόδρομο και όχι με ντοκιμαντέρ. Το είχε πει και ο Μαρξ.
Ίσως δεν έχουν σημασία οι απόψεις λίγων και ξεπουλημένων γραφιάδων για το «Debtocracy», ούτε κομματικών ηγεσιών που φοβούνται μήπως χάσουν την πελατεία τους -ούτως ή άλλως, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες το αντιμετώπισαν μάλλον με ενθουσιασμό.
Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι η πρόταση για τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για να διερευνηθεί ποιο ποσοστό του δημοσίου χρέους είναι απεχθές.
Η Ελλάδα είναι στριμωγμένη πάρα πολύ άσχημα και δεν πρόκειται να την γλιτώσει με τίποτα – μας περιμένουν πολύ «ενδιαφέροντα» χρόνια και οι περισσότεροι το γνωρίζουμε.
Το θέμα είναι αν ο ελληνικός λαός θα απαιτήσει και θα καταφέρει να μάθει πόσα χρωστάει, σε ποιους και με τι όρους έχουν συναφθεί τα δάνεια. Δηλαδή, αν θα καταφέρουμε να μάθουμε και να δούμε το «λογαριασμό». Μέχρι τώρα, αυτό δεν έχει συμβεί και κανείς δεν κάνει κουβέντα – επικρατεί σκοτάδι και άκρα του τάφου σιωπή, ενώ η χρεοκοπία συνεχίζει να παρουσιάζεται ως φυσικό φαινόμενο. Δεν αποκλείεται να είμαστε και ματιασμένοι.
Και τι νόημα έχει η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου για το δημόσιο χρέος, αφού δεν έχουμε ελπίδα σωτηρίας; Το νόημα είναι πως με την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου θα αποκαλυφθούν –έστω για κάποιο ποσοστό του χρέους- οι συμφωνίες και οι μίζες που δόθηκαν, όπως και τα ονόματα αυτών που υπέγραψαν τις συμφωνίες και πήραν τις μίζες. Θα μάθουμε για τις υπερτιμολογήσεις των δημοσίων έργων, όπως και τα ονόματα αυτών που έκαναν και επωφελήθηκαν από τις υπερτιμολογήσεις.
Ναι, η Ελλάδα χρεοκόπησε. Πάει πολύ, όμως, να κυκλοφορούν ελεύθερα, ωραία και πλούσια όλα αυτά τα λαμόγια, και όχι μόνο να κυκλοφορούν αλλά να συνεχίζουν να κυβερνούν τη χώρα και να αρπάζουν νέες μίζες. Εντάξει, χρεοκοπήσαμε – αυτό δεν σημαίνει πως είμαστε απαραίτητα και βλαμμένοι.
Η δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου θα έπρεπε να είναι επιθυμητή από όλους. Θα έπρεπε όλοι να είναι χαρούμενοι και να την αποζητούν με λατρεία. Διαφάνεια – όλα στο φως. Καθαρός ουρανός, αστραπές δεν φοβάται.
Βέβαια, τα ΜΜΕ δεν την θέλουν καθόλου. Γιατί δεν την θέλουν; Μα τα πρώτα ονόματα που θα έρθουν στην επιφάνεια μέσω της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου είναι τα ονόματα των ιδιοκτητών των ΜΜΕ – τα ονόματα των νταβατζήδων της διαπλοκής.
Όταν η Goldman Sachs «μαγείρευε» το 2001 επί κυβέρνησης Σημίτη τα στοιχεία της Ελλάδας, ποιοι ήταν αυτοί που επωφελήθηκαν –ενόψει μάλιστα και των Ολυμπιακών Αγώνων- από την είσοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη; Προφανώς, όλοι αυτοί που γνώριζαν τις λογιστικές αλχημείες της κυβέρνησης Σημίτη με τη Goldman Sachs και σιώπησαν, ενώ παράλληλα τα παπαγαλάκια τους αποθέωναν τον Σημίτη και τον παρουσίαζαν ως τον νέο Περικλή. Σιώπησαν γιατί ήταν αυτοί που πήραν όλα τα μεγάλα έργα. Ο κ. Σημίτης ήξερε καλά να μοιράζει την πίτα – βέβαια, τότε υπήρχε πίτα. Αυτοί πήραν την πίτα – ή μάλλον τις πίτες- και η χώρα χρεοκόπησε.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι Έλληνες σήμερα χωρίζονται σε δυο κατηγορίες: σε αυτούς που τα «έφαγαν» και σε αυτούς που δεν τα «έφαγαν». Ας μετρηθούμε λοιπόν. Όποιος δεν τα «έφαγε» και δεν φοβάται πως μπορεί το όνομά του να βρεθεί γραμμένο στο «λογαριασμό», ας υπογράψει την έκκληση για τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για το δημόσιο χρέος.
Την οικονομική κατάρρευση και τα δεινά της δεν μπορούμε πια να τα αποφύγουμε. Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να σώσουμε την αξιοπρέπειά μας. Και να απαλλαγούμε από τη Μαφία.
Εδώ διαβάζετε και –αν συμφωνείτε- υπογράφετε την έκκληση για τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου επί του ελληνικού δημοσίου χρέους.
Το «Debtocracy» έχει ήδη ξεπεράσει κατά πολύ τα 500 χιλιάδες views στο Διαδίκτυο, ενώ δεν είναι γνωστός ο αριθμός αυτών που το έχουν δει σε DVD. Μπορείτε να το κατεβάσετε από torrents και να το προωθήσετε σε ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Επίσης, θα υπάρξουν προβολές σε κινηματογραφικές αίθουσες αλλά και σε πολλές άλλες εκδηλώσεις. Να το δείτε και να το προωθήσετε σε φίλους και γνωστούς. Μαζί το γυρίσαμε.
ΑΛΗΘΙΝΑ ΨΕΜΑΤΑ 
Δεν είμαι επικοινωνιολόγος, δεν είμαι διαφημιστής, δεν είμαι δημοσιογράφος, δεν είμαι κομματικός γραφιάς, δεν ανήκω στο ΠΑΜΕ (απελθέτω απ’εμού το ποτήριον τούτον), δεν είμαι ταξικός ιδεολόγος, και σίγουρα δεν είμαι ενάντια στην ιδέα της επιτροπής λογιστικού ελέγχου. Αυτά για το τι δεν είμαι.
Πάμε στο τι είμαι. Είμαι έλλην πολίτης που θεωρεί υπεύθυνα το Debtocracy μια εντελώς μέτρια προσπάθεια απεικόνισης της εν Ελλάδι κατάστασης, κάποιος που θεωρεί αγαθούς όσους πίστεψαν ότι το ντοκιμαντέρ αυτό… ξεβράκωσε το ισχύον σύστημα. Πραγμάτι, το σύστημα έκτοτε περιφέρεται ξεβράκωτο και ντροπιασμένο, έρμαιο στις διαθέσεις ημών των Ελλήνων που πήραμε πια το πάνω χέρι!
Δεν εκπλήσσομαι που το άνωθι άρθρο είναι του Πιτσιρίκου. Κάποτε τον διάβαζα με θέρμη, ώσπου είδα ότι άρχισε να χάνει τη μπάλα και να πλατσουρίζει πια με μανία στα ρηχά νερά αφήνοντας για πάντα τα μακροβούτια που έκανε.
Γιάννη θα γράψω εδώ κάμποσα πράγματα, συγχώρα με για την ποσότητα, αν είναι αντιαισθητική ή ενοχλητική έχεις σοβαρά το ελεύθερο να σβήσεις την ανάρτησή μου.
Ναι, στο ντοκιμαντέρ δεν υπάρχει η αντίθετη άποψη, και δεν έχει σημασία αν αυτό το καταλογίζει ένας προσκυνημένος δημοσιογράφος ή ένας πολίτης που υποφέρει τα δρώμενα. Η συνεπής παρουσία κάθε εμπλεκόμενης άποψης είναι υποχρέωση του δημοσιογραφικού λειτουργήματος, είτε αυτό αρέσει είτε όχι. Επειδή δηλαδή πια το δημοσιογραφικό λειτούργημα έχει καταστεί δημοσιογραφική… κατάντια, και κάθε δημοσιογράφος μεταφέρει μόνο την άποψη που του δασκαλεύουν, αυτό δε σημαίνει ότι έχουμε λησμονήσει τι είναι δημοσιογραφία. Ο Άρης Χατζηστεφάνου είναι ένας ιδιαίτερα σκεπτόμενος δημοσιογράφος ο οποίος όμως στο Debtocracy αφέθηκε να λειτουργήσει περισσότερο συναισθηματικά κι όχι στυγνά δημοσιογραφικά.
Φαντάζομαι ο Πιτσιρίκος κι εσύ που αναδημοσιεύεις το άρθρο θα πιστεύετε ότι ο Αυγερόπουλος είναι ένας λαϊκιστής καιροσκόπος ρεπόρτερ. Αλλιώς δεν εξηγείται το γιατί τόσα ντοκιμαντέρ του ο άνθρωπος (και αυτά της Αργεντινής, και στη Γουατεμάλα, και στα συναφή οικονομικά του ντοκιμαντέρ) παρουσιάζει με συνέπεια και εκτεταμένα όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές.
Όχι, δεν είναι λαϊκιστής. Απλώς είναι Δημοσιογράφος και αυτή είναι εξ’ορισμού η δουλειά του.
Η άποψη του Debtocracy για τη χρεωκοπία δεν είναι λάθος. Όμως θίγει μόνο αυτούς που ήταν εύκολο να θίξει. Τους πολιτικούς, την υποτιθέμενη άρχουσα τάξη, το κατεστημένο. Για ενίσχυση της άποψης αυτής, προβάλλει την περίπτωση του Κοέρα στον Ισημερινό. Δεν μας είπε όμως αν στον Ισημερινό είχαν τις προηγούμενες δεκαετίες τόσα χιλιάδες χιλιάδων φαινόμενα φοροδιαφυγής από το ευρύ σύνολο πολιτών, δεν μας είπε αν το ευρύ σύνολο πολιτών εκεί συμμετείχε συνειδητά στην υπερδιόγκωση του δημοσίου τομέα (προς ίδιον φυσικά όφελος), δεν μας είπε αν εκεί έχουν σαράντα (!) και πλέον τράπεζες εκ των οποίων καμία να μην παρουσιάζει ζημιά την τελευταία εικοσαετία, δεν μας είπε αν τα νοικοκυριά στον Ισημερινό είναι στον ίδιο βαθμό υπερχρεωμένα στις τράπεζες όπως είναι εδώ, δεν μας είπε αν εκεί ο λαός συνέλεγε μανιωδώς εορτοδάνεια, διακοποδάνεια, πιστωτικές, και κάθε άλλη οικονομική παροχή για να τρώει με χρυσά (δανεικά) κουτάλια, δεν μας είπε αν η χώρα του Ισημερινού σφύζει από εκατοντάδες χιλιάδες αυθαίρετες βίλες και εξοχικά όπως εδώ (άραγε έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες πολιτικούς;;;), δεν μας είπε αν (και πόσο) ήταν διαδεδομένη στον λαό του Ισημερινού η έννοια του ρουσφετιού, δεν μας είπε αν εκεί υπήρχαν δισεκατομμύρια δολλάρια αγροτικών επιδοτήσεων που δε φτάνανε ποτέ στις καλλιέργειες εξαιτίας της διαφθοράς των παντοδύναμων αγροτικών συνεταιρισμών (ή ανήκουν και οι αγροτικοί συνεταιρισμοί στο πολιτικό κατεστημένο;), δεν μας είπε αν εκεί ΕΙΧΕ ποτέ χρήματα ο λαός για να δίνει αθρόα αδιαμαρτύρητα φακελάκια σε γιατρούς, πολεοδομίες, εργολάβους, ασφαλιστικές υπηρεσίες, φορολογικές τακτοποιήσει, δεν μας είπε αν τα αμάξια στον Ισημερινό είναι ισάριθμα με τον πληθυσμό του Ισημερινού και ως επί το πλείστον αγορασμένα με μετέπειτα διαμαρτυρημένα δάνεια (όπως συμβαίνει στην Ελλάδα), δεν μας είπε αν χιλιάδες νέοι εκεί έχουν «αγοράσει» τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά τους αντί να τα κατακτήσουν με τη φοίτησή τους, δεν μας είπε, δεν μας είπε, πολλά δεν μας είπε.
Συμπέρανε μόνο (διά της περιπτώσεως της Αργεντινής και του Ισημερινού) ότι το χρέος είναι αποκλειστική απόρροια του πολιτικού κατεστημένου, κι ότι αν βάλουμε κι εμείς τον Γιωργάκη, τον Κωστάκη, τον Τσοχατζόπουλο, τον Σουφλιά και τον Λαλιώτη και τη Ντόρα σε ένα ελικόπτερο και τους απελάσουμε, αυτομάτως μετά θα καταστήσουμε το χρέος μας απεχθές! Φιλόδοξο σχέδιο…
Μακρυγόρησα, και τελειώνω εδώ: θέλουμε την επιτροπή λογιστικού ελέγχου. Κι εγώ τη θέλω. Εγώ όμως τη θέλω κυρίως διότι από αυτή την επιτροπή (εφόσον θα είναι πράγματι αδιάφθορη και αντικειμενική) θα μάθουμε πολλά. Θα μάθουμε ποιους θα εκδιώξουμε, ποια δάνεια λήφθησαν υπογείως, ναι, ποιες μίζες δόθησαν, ok, μα θα μάθουμε και ποιους εξυπηρέτησαν αυτά τα δάνεια, ποιων τη ζωή έφτιαξαν αυτά τα δάνεια και οι συναλλαγές, ποιοι επωφελήθηκαν. Κι από κει θα προκύψει η πυραμίδα που τροφοδοτούσε το πολιτικό μας κατεστημένο, κι από την οποία κερδίζαμε εμείς ΟΛΟΙ, λεηλατούσαμε εμείς όλοι, επωφελούμασταν εμείς όλοι, διαφθειρόμασταν εμείς όλοι.
Όταν θα δούμε ότι μεγάλο μέρος του χρέους κατευθύνθηκε (για ψηφοθηρικούς λόγους) από το πολιτικό κατεστημένο μας προς την καλοπέραση και το βόλεμα του ελληνικού λαού τα τελευταία 30 χρόνια -κάτι που ο λαός αποδεχόταν με απτή βουλιμία- τότε θα δούμε αν ο Πιτσιρίκος (κι ο κάθε Πιτσιρίκος) θα μιλάει πια για αξιοπρέπεια.
Είναι αστείο να θεωρούμε τους κυβερνώντες μας αναξιοπρεπείς και ταυτόχρονα τους εαυτούς μας πλείστως αξιοπρεπείς! Είναι τουλάχιστον αστείο…
Στον Ισημερινό πεινούσαν και προ ΔΝΤ. Εμείς δεν πεινούσαμε όμως, εμείς αντιθέτως πληρώναμε αδρά τα Bodyline να μας κάνουν λιποδιάλυση…
Κε Διαμαντή, προς τι ο μακροσκελής σχολιασμός για τη »μεροληπτική ‘η ελλιπή» αιτιολόγηση της πτώχευσης, απ’το Debtocracy, όταν όσα υποστηρίζετε, συνοψίστηκαν ήδη στη μία και μόνη ατάκα του »μαζί τα φάγαμε»? Η ιστορία θα δείξει αν αυτή αποτελεί την πλέον αντικειμενική αιτιολόγηση του χρέους ή απλά μια ελεεινή πρόκληση συλλήβδην των πολιτών αυτής της χώρας που- εντελώς σοβαρά κι οχι αστεία- αισθάνονται οτι ζούν κι εργάζονται με πλήρη εντιμότητα κι αξιοπρέπεια, κι όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να την καταρρακώσουν, κοινωνικοποιώντας την ευθύνη τους, μόνο οργή θα προκαλούν και θα εισπράττουν…